İstanbul’da Galatasaray’a karşı kendine yakışır bir mücadele ortaya koyup, maçtan bir puanla Trabzon’a dönen Trabzonspor, Alanyaspor karşısında ne beklenen oyunu ne de galibiyeti verebildi. Özellikle ikinci yarıda oyuncularımızı ne yazık ki sadece formalarından tanıyabildik.
Ha bunu derken “ahlar vahlar” edip karalar bağlayacak değiliz, bize de yakışmaz. Her takımda olduğu gibi Trabzonspor’da da düşüşler olacaktır; bunu normal karşılamak lazım. Buraya kadar tamam da, benim ve çoğumuzun kabullenemediği bazı noktalar vardı. Asıl üzerinde durmak istediğim mesele de budur.
İlki, ikinci yarıda ne oynadığımız belli olmayan bir oyundan ziyade rakibin elini kolunu sallayarak üzerimize gelmesine, atak üstüne atak geliştirmesine seyirci kalıp, onu rahatsız bile edemeyen bir takım görüntüsüdür. Takımın atakları karşılamak yerine geriye yaslanıp skoru korumayı tercih etmesini hicap duyarak izledim.
Alanyaspor maçın ikinci diliminde kalemizi adeta şut çalışmalarına çevirdi. Oyun Enes’le Onana arasında gidip geldi. Benim derdim budur. Trabzonspor kötü oynayabilir, gol yiyebilir, hatta yenilebilir de… Ama Trabzonspor “kötü mücadele etti” dedirtemez.
Eksiklik başka şey, acizlik başka. Acizane birkaçını sıralamak isterim:
— Trabzonspor’da hâlâ takım oyunu rayına oturtulmuş değil.
— Ataklar Onana, Mustafa, Oulai ve Onuachu dörtlüsü üzerinden şekilleniyor.
— Takımın fizik gücü yetersiz, özellikle ilk yarı bitmeden düşüyor.
— Bazı oyuncular bireysel oyunu tercih ediyor.
Son sözüm, kötü oyun ve sonuçtan sonra Fatih Tekke’ye... Hocamız adeta takımdan soyutlanmış gibi konuşuyor: “Çalıştığımızla oynadığımızın alakası yok.” Yani demek istiyor ki “Ben çalıştırıyorum ama onlar yapamıyorlar.”
Be kardeşim, bu bir değil iki değil! Nasıl bir anlayıştır bu? Sormazlar mı adama: Takım iyi işler yapıp kazandığında sen mi çalıştırıyorsun da, kötü oynayıp kaybettiğinde takımı başkası mı çalıştırıyor?
Bu anlayıştan bir an önce vazgeç! Takımın eksikleri var, onlarla yoğrul. Kısacası, işine dön!